Ukryte w świetle – kolory mgławic emisyjnych
W okolicach ludzkich osad znajduje się ogromna ilość świateł. Oświetlenie to nie tylko pomaga Państwu orientować się w ciemności, ale także rozjaśnia niebo. Słabe obiekty niebieskie znikają wtedy – są zasłaniane przez sztuczne rozjaśnienie nieba.
W przeciwieństwie do obiektów gwiezdnych, takich jak gromady kuliste i galaktyki lub mgławice refleksyjne, takie jak niebieska poświata wokół Plejad, mgławice emisyjne emitują światło w określonych kolorach. Najjaśniejsze z tych tak zwanych linii emisyjnych to
- H-Alpha: 656,3 nm
- H-Beta::486,1 nm
- O-III_1: 495,9 nm
- O-III_2::500,7 nm
- S-II_1: 671,7 nm
- S-II_2: 673,1 nm
Podczas gdy gołym okiem można dostrzec tylko linie O-III i H-beta ze względu na słabą wrażliwość ludzkiego oka na kolor czerwony, aparat fotograficzny może uchwycić wszystkie kolory.
Wysokowydajne filtry mgławicowe, takie jak filtry mgławicowe Omegon Veil, tłumią sztuczne oświetlenie, ale przepuszczają kolory mgławic. Dzięki temu słabe mgławice emisyjne, takie jak Mgławica Cirrus lub Mgławica Północnoamerykańska, można obserwować również poza pustynią lub wysokimi górami.
Filtr H-alfa przepuszcza światło o długości fali 656 nm. To filtr najlepszego wyboru dla wąskopasmowej astrofotografii H-alfa dla obrazów o wysokim kontraście i odsłaniania bogactwa szczegółów mgławic nawet w przypadku miejscówek o silnym zanieczyszczeniu światłem.
