Ukryte w świetle – kolory mgławic emisyjnych
W okolicach ludzkich osad znajduje się ogromna ilość świateł. Oświetlenie to nie tylko pomaga Państwu orientować się w ciemności, ale także rozjaśnia niebo. Słabe obiekty niebieskie znikają wtedy – są zasłaniane przez sztuczne rozjaśnienie nieba.
W przeciwieństwie do obiektów gwiezdnych, takich jak gromady kuliste i galaktyki lub mgławice refleksyjne, takie jak niebieska poświata wokół Plejad, mgławice emisyjne emitują światło w określonych kolorach. Najjaśniejsze z tych tak zwanych linii emisyjnych to
- H-Alpha: 656,3 nm
- H-Beta::486,1 nm
- O-III_1: 495,9 nm
- O-III_2::500,7 nm
- S-II_1: 671,7 nm
- S-II_2: 673,1 nm
Podczas gdy gołym okiem można dostrzec tylko linie O-III i H-beta ze względu na słabą wrażliwość ludzkiego oka na kolor czerwony, aparat fotograficzny może uchwycić wszystkie kolory.
Wysokowydajne filtry mgławicowe, takie jak filtry mgławicowe Omegon Veil, tłumią sztuczne oświetlenie, ale przepuszczają kolory mgławic. Dzięki temu słabe mgławice emisyjne, takie jak Mgławica Cirrus lub Mgławica Północnoamerykańska, można obserwować również poza pustynią lub wysokimi górami.
Filtry O III przepuszczają tylko światło o długości fali 501 nm. Odpiowiada to linii emisyjnej podwójnie zjonizowanego tlenu. Ta linia emisyjna jest obecna w świetle wysyłanym przez mgławice planetarne oraz liczne mgławice emisyjne, a więc za pomocą tego filtra te obiekty pozostają doskonale widoczne, podczas gdy tło nieba ulega silnemu przyciemnieniu. Mocne zwiększenie kontrastu powoduje, że słabe obiekty mogą być dostrzeżone.
Astrofotografia: ten filtr daje najlepsze rezultaty w połączeniu z kamerami monochromatycznymi. W idealnej opcji zaleca się łączenie obrazów wykonanych przez filtr O III z obrazami wykjonanymi dodatkowo przez filtry H-alfa oraz S II. W ten sposób powstają obraz w doskonały spoób uwypuklające w wyraźny i kontrastowy sposób struktury mgławic.
