Ukryte w świetle – kolory mgławic emisyjnych
W okolicach ludzkich osad znajduje się ogromna ilość świateł. Oświetlenie to nie tylko pomaga Państwu orientować się w ciemności, ale także rozjaśnia niebo. Słabe obiekty niebieskie znikają wtedy – są zasłaniane przez sztuczne rozjaśnienie nieba.
W przeciwieństwie do obiektów gwiezdnych, takich jak gromady kuliste i galaktyki lub mgławice refleksyjne, takie jak niebieska poświata wokół Plejad, mgławice emisyjne emitują światło w określonych kolorach. Najjaśniejsze z tych tak zwanych linii emisyjnych to
- H-Alpha: 656,3 nm
- H-Beta::486,1 nm
- O-III_1: 495,9 nm
- O-III_2::500,7 nm
- S-II_1: 671,7 nm
- S-II_2: 673,1 nm
Podczas gdy gołym okiem można dostrzec tylko linie O-III i H-beta ze względu na słabą wrażliwość ludzkiego oka na kolor czerwony, aparat fotograficzny może uchwycić wszystkie kolory.
Wysokowydajne filtry mgławicowe, takie jak filtry mgławicowe Omegon Veil, tłumią sztuczne oświetlenie, ale przepuszczają kolory mgławic. Dzięki temu słabe mgławice emisyjne, takie jak Mgławica Cirrus lub Mgławica Północnoamerykańska, można obserwować również poza pustynią lub wysokimi górami.
Filtr sii: Filtr wąskopasmowy przepuszcza światło zjonizowanych atomów siarki o długości fali 671,7 i 673,1 nanometra. Są to linie, w których promieniuje wiele mgławic planetarnych, mgławic emisyjnych i pozostałości po supernowych.
Astrofotografia: Najlepiej stosować monochromatyczne aparaty fotograficzne. Idealnym rozwiązaniem jest połączenie zdjęć wykonanych z użyciem filtrów SII, filtrów oiii i filtrów h-alpha. W rezultacie otrzymują Państwo obraz, który wyraźnie i z dużym kontrastem pokazuje delikatne struktury mgławic.
